Μὴ ἀπελπίζεσαι - Ορθόδοξος Τύπος

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

  Μά εἶναι νά μή ἀπελπιστεῖς μπροστά στήν τόση δυστυχία καί τόν κατατρεγμό τῶν γεγονότων; λένε πολλοί συνάνθρωποί μας. Ἡ ζωή μας, προπάντων τά τελευταῖα χρόνια, κατάντησε κόλαση. Τά λεφτά, ὄχι μόνο λιγοστεύουν, ἀλλά στέρεψαν.Οἱ τσέπες εἶναι ἄδειες. Τά στομάχια διαμαρτύρονται. Οἱ ἄνθρωποι πεινᾶνε, κλαῖνε. Ἡ ἀνέχεια καί ἡ στέρηση εἶναι ἀδυσώπητη. Παιδιά καί γέροντες ψάχνουν στά μπάζα τῶν σκουπιδιῶν, μήπως καί ἀνακαλύψουν κάποια ὑπολείμματα - ἀποφάγια - σάν ἐκεῖνα πού βλέπαμε ἤ ἀκούγαμε γιά τούς περιφρονημένους τῆς Ἀφρικῆς. Ἡ Ἐκκλησία —ὁ μόνος σχεδόν τροφοδότης τοῦ πένητα ἑλληνικοῦ λαοῦ— ἀντί εὐχαριστίες καί εὐγνωμοσύνη, ἀντιμετωπίζει περιφρόνηση καί κατηγορία καί, ἀπό κάποιους, τό μῖσος τους... Οἱ γνωστοί γιά τήν ἀθεΐα τους! 

  Ἡ Ἐκκλησία, ὡστόσο, ἐπιτελεῖ τό χρέος τῆς ἀγάπης πού πρωτοδίδαξε στήν ἀνθρωπότητα ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκεῖνος μίλησε γιά σταυρό καί δοκιμασίες, ἀλλά μᾶς δίδαξε καί τήν ἐλπίδα στήν ἀγάπη καί τήν ἀγαθή πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μᾶς δίδαξε στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία Του, ὅτι ἐάν ὁ Θεός φροντίζει γιά τά πουλιά καί τά ταπεινά λουλούδια,"οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;... "Οἶδε γάρ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων" (Ματθ. ΣΤ΄ 26, 32).     Μή ἀπελπίζεσαι, ἀδελφέ μου. Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἀδελφή τῆς ἀγχόνης καί τῆς αὐτοκτονίας. Ὑποκινητής καί συνήγορος τῆς αὐτοκτονίας εἶναι πάντοτε ὁ Διάβολος, πού σκοτώνει καί σῶμα καί ψυχή. 

 "Ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει" (Ρωμ. Ε´ 5). Οὔτε ντροπιάζει, οὔτε διαψεύδει κανένα. Ὁ μέγας Παῦλος τήν παρομοιάζει μέ "ἄγκυρα" πού διασώζει τό πλοῖο ἀπ᾽ τά φοβερά κύμματα τῆς θάλασσας. 

  Ἡ ἀπελπισία εἶναι προπάντων, τό ἐπικίνδυνο παιγνίδι τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Διάβολος, ἀφοῦ ὑποκινήσει στήν πράξη μέ τό δόλωμα τῆς ἁμαρτίας, μετά τήν πράξη, ἐπιστρατεύει τό ἰσχυρό του ὅπλο τῆς ἀπελπισίας. Ὁ ἱερός Χυσόστομος, γνωρίζοντας τή δύναμη τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ἀπελπισίας, διδάσκει: "Μή σφόδρα θαρρεῖν, μηδ᾽ ἀπελπίζειν". Οὔτε πολύ νά θαρρεύεσαι στόν ἑαυτό σου, ἀλλ᾽ οὔτε ν᾽ ἀπελπίζεσαι. Ὁ ἴδιος, ὡς πρός τήν ἁμαρτία, συμβουλεύει: "Μή ἀπογινώσκωμεν ἐν τοῖς ἁμαρτήμασι, μηδέ ἀπαγορεύωμεν". Δηλαδή, νά μή ἀπελπιζόμαστε γιά τ ἁμαρτήματα πού διαπράξαμε, ἀλλ᾽ οὔτε ν᾽ ἀποκάμνουμε καί νά πέφτουμε στήν κατάθλιψη. Καί προσθέτει: "Αἰσχύνου μέν ἐπί τοῖς ἁμαρτήμασι, μή ἀπογίνωσκε δέ". Νά ντρέπεσαι, βέβαια, γιά τ' ἁμαρτήματα στά ὁποῖα ἔπεσες, ἀλλά νά μή ἀπελπίζεσαι. Ἡ ἀπελπισία εἶναι τοῦ Διαβόλου, ἐνῶ ἡ "κατά Θεόν" λύπη καί ντροπή, εἶναι τοῦ Θεοῦ πρός μετάνοια. Καί ἡ μετάνοια, εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἀσφάλεια τῆς σωτηρίας.

  Ἀδελφέ μου, μή ἀπελπίζεσαι ποτέ. "Οὐ τό πεσεῖν χαλεπόν, ἀλλά τό κεῖσθαι καί μή ἀνίστασθαι" (Χρυσόστομος). Ἡ ἐλπίδα μας στόν Κύριο. 

Ορθόδοξος Τύπος ,Αριθ Φύλλου 2030,11 IOYΛIOY 2014

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr