Αι Δυσκολίαι Του Ποιμαντικού Έργου

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ στὴν ἐπαρχία γνωρίζουν πολὺ καλὰ τοὺς ἐνορίτες τους. Ἔρχονται σὲ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μαζί τους, ἄλλοτε συμφωνοῦν καὶ ἄλλοτε διαφωνοῦν γιὰ διάφορα θέματα καὶ προπαντὸς ξέρουν, ἐὰν ἐκκλησιάζονται τακτικὰ ἢ ἔχουν περιορίσει τὸν ἐκκλησιασμό τους σὲ δὺο τρεῖς φορὲς τὸ χρόνο. Ἐπίσης οἱ κληρικοὶ ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους ἀλλοδαπούς, ποὺ τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια ἔχουν κατακλύσει τὴν Πατρίδα μας, δημιουργώντας μικρὰ καὶ μεγάλα προβλήματα. Στὶς περισσότερες περιπτώσεις οἱ ἀλλοδαποὶ συνυπάρχουν μὲ τοὺς ντόπιους καὶ ἐργάζονται σκληρά, γιὰ νὰ ζήσουν. Αὐτοὶ προφανῶς δὲν ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου, ὡς φτωχοὶ ὅμως καὶ ταλαιπωρημένοι ἄνθρωποι ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῆς ἀγάπης τῶν χριστιανῶν καὶ ὄχι μὲ ποικίλους τρόπους νὰ τοὺς ἐκμεταλλεύονται καὶ νὰ τοὺς ἀπειλοῦν. Οἱ κληρικοὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἀντιδροῦν καὶ τάσσονται μὲ τὸ μέρος τῶν ἀλλοδαπῶν καὶ ἂς φαίνεται παράξενο αὐτὸ στοὺς ἄδικους καὶ ἐκμεταλλευτὲς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύονται ἀδίστακτοι, ὅταν πρόκειται νὰ ὑποστηρίξουν τὰ συμφέροντά τους. 

  Οἱ κληρικοὶ διαπιστώνουν καθημερινὰ ὅτι οἱ ἐνορίτες τους δὲν ἔχουν συνειδητὴ πίστη οὔτε καὶ ἔμπρακτη σχέση μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν διαφέρουν σὲ πολλὰ μὲ τοὺς ἀλλοδαπούς! Φαίνονται σὰν νὰ εἶναι ναρκωμένοι. Εἶναι προκλητικὴ ἡ ἀδιαφορία τους καὶ ἀνεξήγητη ἡ συμπεριφορά τους. Ζοῦν μέσα στὴ ραθυμία μιᾶς στείρας παράδοσης. Ὅση καλοσύνη καὶ νὰ τοὺς δείξουν, ὅση ἀγαθὴ προαίρεση καὶ νὰ ἔχουν ἀπέναντί τους, ὅση ἀγάπη καὶ νὰ τοὺς ἐκδηλώνουν, αὐτοὶ παραμένουν πάντα οἱ ἴδιοι. 

  Εὔκολα κανεὶς μπορεῖ νὰ χωρίσει τοὺς σημερινοὺς χριστιανοὺς σὲ τέσσερις ὁμάδες, ποὺ μεταξύ τους φυσικὰ δὲν ἔχουν στεγανά. Οἱ κληρικοὶ μάλιστα, ποὺ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τοὺς ἐνορίτες τους, δέχονται ὅτι ὑπάρχουν τέσσερις ὁμάδες, παρόλο ποὺ καλοῦνται νὰ ἔχουν «γενικὴ ἀγάπη» πρὸς ὅλους. Στὴν πρώτη ὁμάδα λοιπὸν ἀνήκουν οἱ πιστοί, ποὺ ἔχουν στενὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ συμμετέχουν στὰ μυστήριά της. Στὴ δεύτερη ἀνήκουν ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν χαλαρὴ καὶ τυπικὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴ διδασκαλία καὶ εἶναι πλήρως ἐκκοσμικευμένοι. Στὴν τρίτη ὁμάδα ἀνήκουν οἱ ἀδιάφοροι, δηλαδὴ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θεωροῦν ὑπόλειμμα τοῦ παρελθόντος, ἄχρηστο γιὰ τὴν ἐποχή μας. Τέλος στὴν τέταρτη ὁμάδα ἀνήκουν οἱ ἐκ πεποιθήσεως ἀντίπαλοι τῆς Ἐκκλησίας. 

  Τὸ μεγάλο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται στὴ δεύτερη καὶ τὴν τρίτη ὁμάδα μὲ γενικὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τὸ κοσμικὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο, ὡς τεῖχος, ὀρθώνεται ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ μποροῦσα νὰ τοὺς παρομοιάσω μὲ ἀγρό, ποὺ πρέπει νὰ καλλιεργηθεῖ ἐπιμελῶς, γιὰ νὰ καρποφορήσει πνευματικά. Γιὰ τὸ δύσκολο αὐτὸ ἔργο χρειάζεται νὰ ὑπάρχουν ἄξιοι ἱερεῖς, ποὺ θὰ ἐργάζονται μὲ ἱερὸ ζῆλο καὶ ἀφοσίωση πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ μόνο.

(Ορθόδοξος Τύπος  , Αριθ Φύλλου 1978, 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013)

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr