Ο Σταυρός για τον οποίο συνεχώς μιλάμε στην Εκκλησία είναι οι προσωπικές μας επιλογές. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου κυριολεκτικά γονατίζεις υπό το βάρος των προσωπικών επιλογών.Εξανίστασαι, μεμψιμοιρείς και παραπονιέσαι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να σηκωθείς παρά μόνο παραιτούμενος από τον ίδιο τον εαυτό σου ….
Η πιο κρίσιμη στιγμή, όταν καταλαβαίνεις ότι ο Θεός δε σε δέχεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Με καρδιά συντετριμμένη, με γόνατα ματωμένα, σκονισμένος και βρώμικος σηκώνεσαι, τινάζεσαι και παίρνεις Εκείνον εγγυητή και Εκείνος συμφωνεί. Παραιτείσαι από τον εαυτό σου για να είσαι μαζί Του. Παραιτείσαι απ’ όλα από αγάπη γι’ Αυτόν, για κάτι ασυγκρίτως μεγαλύτερο. Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στα χέρια Του και περιμένεις με ελπίδα, χαρά εσωτερική και ειρήνη να σ’ ακούσει.
Αλλά ο Θεός δε βιάζεται. Θέλει να μάθεις ένα μάθημα ακόμα. Θέλει να μάθεις τι είναι ζωή χωρίς Εκείνον. Όλα γίνονται για να μάθουμε να ξανα-αναγνωρίσουμε τον Κτίστη, για να μάθουμε να φωνάζουμε! Επειδή έρχεται καιρός όπου αν δε μάθεις να φωνάζεις με όλη σου τη ψυχή παθαίνεις ασφυξία, πνίγεσαι κυριολεκτικά. Αισθάνεσαι ότι παραδίδεις το πνεύμα σου. Ο ψαλμωδός μιλάει αληθινά, αλλά εγώ δύσκολα το αντιλήφθηκα: « Μη αποστρέψης το πρόσωπό σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τις καταβαίνουσιν εις λάκκον»
Κι εγώ που κάποτε νόμιζα ότι η αναπνοή, μας κρατάει στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου