Ἡ ἄσεμνη ἐνδυμασία

  Εἶναι ἀναμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι ἡ σύγχρονη κοινωνία κατακλύζεται ἀπὸ σαρωτικὸ χείμαρρο ἀπρέπειας, γυμνισμοῦ καὶ ἀναισχυντίας στὴν ἐνδυμασία, στὶς διαφημίσεις, στὶς εἰκόνες στὸν Τύπο, στὴν Τηλεόραση, στὸ Διαδίκτυο... Ἡ ἀνθρώπινη φύση, τὸ κατεξοχὴν τέλειο αὐτὸ δημιούργημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἶναι ὅ,τι ὡραιότερο στὸν κόσμο μας. Τὰ δύο φύλα, ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα, ὅπως τὰ ἔπλασε ὁ Δημιουργὸς κατ’ εἰκόνα δική Του καὶ καθ’ ὁμοίωσιν, συμπληρώνουν ἄριστα τὸ ἕνα τὸ ἄλλο – ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἕνα ὑπέροχο σύνολο μὲ διακριτοὺς ρόλους – γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ τους, τὴ διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ τὴ δημιουργία πολιτισμοῦ.

 Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνιστᾶ σεβασμὸ τῆς προσωπικότητος, τῆς ἰδιαιτερότητος καὶ τῆς ἱερότητος τοῦ σώματος ἑκάστου φύλου. Ἡ φωνὴ μάλιστα τοῦ Ἀποστόλου ὅτι τὰ σώματά μας εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο ἔχουμε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό (Α΄ Κορ. ς΄ 19), εἶναι φωνὴ ἀληθινῆς ἀγάπης καὶ εὐθύνης πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα γιὰ τὸ θεόπλαστο σῶμα του. Διότι βοηθεῖ στὴν καλλιέργεια μιᾶς συμπεριφορᾶς καὶ ἑνὸς ἤθους γνήσιου πνευματικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ διαχρονικὴ αὐτὴ ἀποστολικὴ ἀλήθεια συμβάλλει στὴν καλλιέργεια εὐπρεποῦς συμπεριφορᾶς, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴ γυναίκα, ποὺ εἶναι ἐκ φύσεως φιλάρεσκη καὶ αὐτάρεσκη. Βοηθεῖ καὶ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ προπαντὸς τὴ γυναίκα στὸ θέμα τῆς ἐμφανίσεως, ἔτσι ὥστε νὰ στολίζεται, ὅπως διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μὲ ἐνδυμασία σεμνή, μὲ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ ὄχι μὲ τὰ φιλάρεσκα πλεξίματα τῶν μαλλιῶν ἢ μὲ χρυσὰ ἢ μαργαριταρένια κοσμήματα ἢ μὲ πολυτελὴ ροῦχα (βλ. Α΄ Τιμ. β΄ 9). Ἂν ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος ζοῦσε σήμερα, θὰ πρόσθετε: καὶ ὄχι μὲ τρόπο ἄσεμνο, ποὺ νὰ προκαλεῖ ἁμαρτωλοὺς λογισμοὺς καὶ πειρασμικὲς ἐπιθυμίες.

   Ὑπάρχουν κάποιοι κανόνες στὴ ζωή μας ποὺ ἀποτελοῦν ἀσφαλιστικὲς δικλίδες γιὰ τὴ συνοχή, τὴν ὀρθὴ πορεία καὶ τὴν ἀνοδικὴ πρόοδο τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας. Ὅταν οἱ κανόνες αὐτοὶ περιφρονοῦνται, ἐπέρχεται νομο τελειακὰ ἡ κοινωνικὴ ἀλλοίωση καὶ ὁ ὄλεθρος. Τέτοια «βαλβίδα ἀτομικῆς καὶ βεβαίως κοινωνικῆς ἀσφαλείας», ποὺ σήμερα ἀχρηστεύθηκε, εἶναι ἡ ἐνδυμασία ὄχι μόνο τῶν γυναικῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνδρῶν. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε καὶ τὰ ἔντονα ἐκφυλιστικὰ φαινόμενα: τὴν ἀπουσία σεμνότητας καὶ αἰδοῦς καὶ τὴν προβολὴ ἀναίδειας καὶ ἀναισχυντίας. 

  Ὀρθῶς ὁ Πλάτων ἔλεγε: «θεωρῶ χαμένο ἐκεῖνον ποὺ ἔχασε τὴν αἰδώ» (τὴν ἐντροπή). Ὁ Σωκράτης δίδαξε: «ὅποιος δἐν σέβεται τὴν αἰδώ, πρέπει νὰ τιμωρεῖται μὲ τὴ μεγαλύτερη τῶν ποινῶν, διότι αὐτὸ θεωρεῖται ἀσθένεια τῆς πόλεως». Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης νουθετοῦσε τὸν μαθητή του Μέγα Ἀλέξανδρο μὲ τὰ ἐξῆς λόγια: «τὸ χρῶμα τῆς ἐντροπῆς (τὸ ἐρυθρό) εἶναι τὸ ὡραιότερο χρῶμα». 

  Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ αἰδὼς προστατεύει τὴν ἁγνότητα, ὅπως τὰ φύλλα τοὺς καρπούς. Ἡ αἴσθηση τῆς ἐντροπῆς εἶναι ἡ πρώτη ἄμυνα ἔναντι τῆς ἠθικῆς πτώσεως. Ἡ σεμνότητα στὴν ἐμφάνιση προστατεύει τὴ γυναίκα καὶ προφυλάσσει τοὺς ἄνδρες ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τῶν ἁμαρτωλῶν βλεμμάτων καὶ κλίσεων. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος εἶχε θέσει νόμο καὶ κανόνα στὰ μάτια του νὰ μὴν παρασύρονται ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ βλέμματα (βλ. Ἰὼβ λα΄ [31] 1). Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ νομοθέτησε αἰῶνες ἀργότερα ὁ Χριστός, ὁ Ἰὼβ τὸ τηροῦσε μὲ ἀκρίβεια. Παιδαγωγοῦσε τὰ μάτια του, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, στὸ νὰ μὴν περιεργάζονται τὸ γυναικεῖο κάλλος. Διατηροῦσε καθαρὸ τὸ βλέμμα του, γιὰ νὰ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν καρδιά του (Εἰς τὸν μακάριον Ἰώβ, κεφ. 31, 1, PG 64, 653D).

  Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς βεβαιώνει: «καλὸν ἄνθος ἡ αἰδώς» (Ἡθικά, 637, 4). Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει ὅτι, ἐπειδὴ ὁ ἅγιος φόβος, δηλαδὴ ὁ βαθὺς σεβασμὸς πρὸς τὸν Θεό, δὲν μᾶς ἀνεχαίτιζε, ὁ Δημιουργὸς «ἐνέσπειρε τὴν αἰδῶ» στὴ φύση μας (PG 62, 210). Ἕνεκα τῆς αἰδοῦς ντυνόμαστε σεμνὰ προφυλάσσοντας τὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὴ φιληδονία, καὶ δὲν σκανδαλίζουμε τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ ἀναισχυντία, ἡ γύμνια, κάνουν τὴ μάχη κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ποτὲ δὲν ἦταν εὔκολη, πολὺ δύσκολη, διότι μολύνεται ὄχι μόνο τὸ βλέμμα ἀλλὰ καὶ ὁ λογισμός. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ Δαβὶδ μὲ ἕνα μόνο ἀπρόσεκτο βλέμμα ὁδηγήθηκε σὲ δυὸ φοβερὰ ἁμαρτήματα: τὸν φόνο καὶ τὴ μοιχεία.

   Ἀλλ’ ἐὰν τὸ ἄσεμνο ντύσιμο εἶναι ἔνοχο ἔξω, στὸ δρόμο, εἶναι πολὺ περισσότερο ἔνοχο, ὅταν αὐτὸ παρουσιάζεται μέσα στὸν ἅγιο ναὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ σεβασμὸς στὸν ἱερὸ χῶρο πρέπει νὰ δεικνύεται κατεξοχὴν μὲ τὴ σεμνότητα τῆς ἐνδυμασίας μέσα στὸ ναό. Μὲ τὴ σεμνὴ ἐμφάνιση μέσα στὸ ναὸ ἐκφράζουμε τὴ γνήσια ἀπόδοση τιμῆς στὸ Θεό, σεβασμοῦ στὴν ἱερότητα τοῦ χώρου καὶ τὴ βούλησή μας τίποτε τὸ πειρασμικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ νὰ μὴν προβάλλουμε στοὺς συνεκκλησιαζομένους μας. 

   Εἶναι ὕβρις, θράσος, νὰ εἰσέρχεται κανεὶς μὲ ἄσεμνο ντύσιμο στὸ ναό, στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καὶ τὴν ὁποία περιστοιχίζουν ὄχι μόνον οἱ ἱερεῖς ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι! Αὐτοὶ ἀπὸ βαθύτατο σεβασμὸ μὲ τὶς φτεροῦγες τους κατακαλύπτουν τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πόδια τους, σύμφωνα μὲ τὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ Προφήτης Ἡσαΐας. Εἶναι θράσος μὲ ἄσεμνη ἐνδυμασία νὰ ἀτενίζουμε τὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὸ πάναγνο πρόσωπο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Εἶναι ἔσχατη ὕβρις νὰ πλησιάζουμε τὸ Ἅγιο Ποτήριο γιὰ νὰ κοινωνήσουμε τὸν Χριστὸ ντυμένοι προκλητικά!...

   Ἐπιτέλους ἂς τὸ ἐννοήσουμε. Ἡ σεμνότητα εἶναι μεγάλη ἀρετή, εἶναι πολιτισμὸς καὶ ὄχι ἀναχρονισμός. Ἡ σεμνότητα τῶν γυναικῶν ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρὰ ὅπλα μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Χριστιανισμὸς κατέλυσε τὴν ἀναίσχυντη εἰδωλολατρία. Σήμερα ποὺ ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ ἀναισχυντία ὀργιάζουν, ἀπαιτεῖται ὁμολογία πίστεως ὄχι μόνο μὲ τὸ δογματικὸ καὶ κατηχητικὸ κήρυγμα ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ σεμνὸ ἦθος ὅλων μας. Οἱ Χριστιανοί, μάλιστα δὲ οἱ γυναῖκες, ἄμεμπτοι στὴν ὅλη συμπεριφορά τους, πρέπει νὰ φαίνονται ὡς φωτεινὰ ἀστέρια μέσα στὸ σκοτεινὸ κόσμο μας (βλ. Φιλιπ. β΄ 15).

   Ἂς ἐν θυμοῦνται ὅτι τὶς ψυχὲς ποὺ τυχὸν θὰ καμφθοῦν ἀπὸ τὸ ἄσεμνο ντύσιμό τους, θὰ τοὺς τὶς ζητήσει ὁ Θεὸς κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» - 1 Ὀκτωβρίου 2014 - Τεῦχος 2096

πηγή : «Ο ΣΩΤΗΡ»