Ένας αδελφός , που περνούσε άσκοπα τον καιρό του παραμελώντας την σωτηρία του, κατέβαινε κάποτε στην πόλι να πουλήση τα καλάθια του. Βραδυάστηκε όμως στο δρόμο και για να μη κινδυνεύση στη σκοτεινή νύχτα , βρήκε πρόχειρο κατάλυμα σ΄έναν παλιό τάφο. Ξάπλωσε να ξεκουραστεί κι ενώ έκλειναν πια τα μάτια του από τη νύστα, είδε απέναντί του δυο δαίμονες να τον περιεργάζονται.
- Για ιδές , εκεί τόλμησε ο Καλόγερος να ξαπλώσει στο μνημείο, είπε ο ένας. Ας τον πειράξωμε για ν' αναγκαστή να φύγη από την κατοικία μας.
- Μην χάνομαι μ' αυτόν τον καιρό μας, αποκρίθηκε με περιφρόνησι ο άλλος.
Είναι από τους δικούς μας. Τρώει, πίνει, φλυαρεί, παραμελεί τα καθήκοντά του και κάνει σχεδόν όλα μας τα χατήρια. Ας πάμε να πειράξουμε εκεινους που μας πολεμούν νύχτα - μέρα με την προσευχή τους και την άσκησι.
Βλέποντας ο αδελφός πως και οι δαίμονες ακόμη τον περιφρονούσαν, έβαλε αρχή κι έγινε καλός μοναχός.
πηγή : Γεροντικόν -Σταλαγματιές από την πατερική σοφία , έκδοσις Δ΄
εκδοτικός οίκος : ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ Θεσσαλονίκη 1969
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου