(Κατά Λουκάν η΄ 5-15)
εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. και εν τω
σπείρειν αυτόν ο μεν έπεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά
του ουρανού κατέφαγεν αυτό· και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν
εξηράνθη δια το μη έχειν ικμάδα· και έτερον έπεσεν εν τω μέσω των
ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό· και έτερον έπεσεν εις
την γην την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα. ταύτα
λέγων εφώνει· ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Επηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί
αυτού λέγοντες· τις είη η παραβολή αύτη. ο δε είπεν· υμίν δέδοται γνώναι
τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, τοις δε λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα
βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν. έστι δε αύτη η
παραβολή· ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού· οι δε παρά την οδόν εισιν οι
ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας
αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσιν. οι δε επί της πέτρας οι όταν
ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν ουκ έχουσιν, οι
προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. το δε εις τας
ακάνθας πεσόν, ούτοι εισίν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου
και ηδονών τούβίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι, το δε
εν τη καλή γη, ούτοι εισίν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες
τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή.
(Κατά Λουκάν η΄ 5-15)
«Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε,
μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα
πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί
δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά
φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος,
φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Αφού τα είπε όλα
αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει ας τα
ακούει». Οι μαθητές του τότε τον ρώτησαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;»
Εκείνος τους απάντησε: «Σ΄ εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίζεται τα μυστήρια
της βασιλείας του Θεού, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται με
παραβολές, ώστε να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και ν΄ ακούνε αλλά να μην
καταλαβαίνουν». «Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο
λόγος του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν
το λόγο του Θεού, έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ΄
τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν
στο πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον
δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι΄ αυτό πιστεύουν για λίγο
διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί
που έπεσαν στ΄ αγκάθια είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται
όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής,
πνίγονται απ΄ αυτά και δεν καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο
έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον
φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου