Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Το θέατρο του παραλόγου

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

    Τα καθημερινά γεγονότα μας αναγκάζουν να επανέλθουμε σε ένα θέμα που απασχολεί πλέον όλους. Η Ελλάδα φαίνεται από καιρό να έχει ανέλθει στη σκηνή του θεάτρου του παραλόγου. Δεν είναι καθόλου λίγα τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν την επικράτηση του παραλόγου. Τα κράτος έχει παραλύσει και όλοι είναι ταραγμένοι, ανήσυχοι, απορούντες, στενοχωρημένοι και απογοητευμένοι. Πολλοί ελπίζουν μόνο σε ένα θαύμα. Πώς να γίνει όμως το θαύμα όταν δεν πιστεύει κανείς σε αυτό και τον δωρητή του;

    Έντυπα, τηλεοράσεις, ακόμη και σχολικά βιβλία προσπαθούν να ξεριζώσουν από τις καρδιές κάθε βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα και ηθικό φραγμό. Θεωρείται μόδα και πρόοδος ένα άθεο κράτος. Οι νεοέλληνες παρασύρονται σε μια χλιαρή και χαλαρή αγάπη της πατρίδας μας. Υπάρχουν όμως πάντοτε και εκείνοι που κρυφά ή φανερά λένε “έχει ο Θεός”, “ο Θεός είναι μεγάλος”, “ο Θεός να βάλει το χέρι του”!
    Κατεβαίνουν στις πλατείες με ελληνικές σημαίες. Φταίνε όλοι αυτοί που επί τόσα χρόνια μας καταχρέωσαν. Φταίνε και οι δανειστές που κοιτούν να μας πιουν το αίμα. Η χρεοκοπία οδηγεί τη χώρα στην εξαθλίωση.

    Δυστυχώς κανένας από όλους τους κρατούντες δεν λέει όλη την αλήθεια. Νομίζουν ότι όλοι έχουμε χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και μόνοι έξυπνοι είναι αυτοί, ώστε να μπορούν συνεχώς να μας κοροϊδεύουν, για να παραμένουν στις καρέκλες τους και να διατηρούν τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ηγεσία στάθηκε ανάξια των περιστάσεων. Ας μη διαμαρτύρεται για τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες του κόσμου. Μέσα από την αγωνία, τη δυσκολία και τον πόνο ας πάρουμε πιο γενναίες αποφάσεις επιτέλους.

    Να εργασθούμε και με μικρότερα μεροκάματα και στα κτήματα και στους κήπους. Να συνεργασθούμε για την ενότητα, τη συμφιλίωση και το ξεπέρασμα των αδιεξόδων. Να συμπνευματισθούμε, να θυμηθούμε τον Θεό, την ιστορία, την παράδοσή μας. Ας απομακρύνουμε τον φόβο, τη δειλία, την απόγνωση. Ας μάθουμε να ζούμε με πιο λίγα, πιο λιτά, με τα απαραίτητα. Αυτός ο μόχθος θα φέρει κάποιο φως. Όπως ξαναγράψαμε, με το να κλαίμε τη μοίρα μας δεν κερδίζουμε τίποτε απολύτως.
Οι ηθοποιοί του θεάτρου του παραλόγου είναι καλοί. Αποδίδουν. Σπούδασαν καλά την τέχνη τους. Το άηθες, το αδιαφανές, το λαϊκίστικο, το αναληθές, το αφιλάδελφο και ατομικιστικό το έμαθαν οι πλείστοι πολύ καλά και όσο μπορούσαν το διέδωσαν στους ημέτερους. Παρασύρθηκε και μέρος του λαού στο εύκολο κέρδος, στην επανάπαυση και στην εντρύφηση της ανειλικρίνειας, που την έκαναν τρόπο ζωής.

    Όταν κουτσουρεύεται συστηματικά η γλώσσα και η θρησκεία, που αποτελούν τα πόδια του έθνους, πού θα καταντήσουμε; Δεν έχουμε σήμερα ήρωες φτωχούς αγίους. Νομίζουν πολλοί ότι η λεξιπενία, η παραπληροφόρηση, η ασέβεια και η ανίερη θεομαχία ότι είναι υψηλά κατορθώματα. Τα νεοκλασικά και καλλιμάρμαρα κτίρια του κέντρου της Αθήνας είναι μαυρισμένα όχι μόνο από το νέφος αλλά και από κάποιους νέους επιγραφοποιούς. Ο Παρθενώνας και το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δέχονται κάθε τόσο επιγραφές αιτημάτων διαφόρων. Η ψυχαγωγία έγινε φθηνή διασκέδαση, η ενημέρωση αποσπασματική, γεμάτη γραμματικά και συντακτικά λάθη. Το όλο νεοελληνικό πεδίο σου μαυρίζει την καρδιά. Αλήθεια.
Το κατάντημα της Ελλάδας είναι ελεεινό. Έτσι θα συνεχίσουμε για πολύ; Δεν νομίζω ότι θα αντέξουμε. Το παράλογο θα μας εξουθενώσει. Η πατρίδα διψά για αλήθεια. Θέλει εναγώνια δικαιοσύνη, πραγματική πολιτισμική άνοδο, ευημερία και ευρωστία. Η Ελλάδα δίχως βαθύ σεβασμό σε πολύτιμα ιδανικά, σε ιερές αρχές και ηθικές αξίες δε θα μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ και τη σοβαρή οικονομική κρίση. Γι’ αυτό πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες, τεχνικοί και κομπάρσοι άρχισαν δειλά δειλά, με φειδώ και χαμηλόφωνα να μιλούν για πατρίδα και αξίες.

Μία κρυφή ελπίδα θα μπορούσε να ήταν η νεολαία. Όταν όμως ξημεροβραδιάζεται στις καφετέριες, απαιτεί από τους γονείς λεφτά και μάλιστα τους φωνάζει, τις περιμένεις; Όταν σπουδάζουν και το πτυχίο τους δεν περνά πουθενά; Όταν η ανεργία αυξάνει στους νέους αλματωδώς, τι να πεις, τι να ομολογήσεις και τι να απαντήσεις; Στο κωμικοτραγικό νεοελληνικό θέατρο του παραλόγου να έχεις να πεις “Ο Θεός να βάλει το χέρι του” και μάλιστα όσο πιο γρήγορα μπορεί, που φαίνεται είδε και απόειδε και απέστρεψε το πρόσωπό του. Όμως εμείς μόνο ισχυρά μπορούμε να ελπίζουμε. Η ελπίδα δεν πεθαίνει εύκολα. Στο θέατρο του παραλόγου, έλεγε κάποιος, περισσότερο παρατηρώ τους θεατές παρά τους ηθοποιούς.

Από την εφημερίδα " ΜΑΚΕΔΩΝΙΑ" 3 - 7 - 2011

ΠΗΓΗ : http://www.makthes.gr